در حال و هوای عید

تنهایی خوب نیست. اما همین بد بودنش هم مراتبی دارد، بدترین‌اش احساس تنهایی در جمع است. وقتی همه حرفی برای گفتن دارند و هیچکس احساس تنهایی نمی‌کند تو باید یک گوشه چنبرک بزنی و نگاهشان کنی. هی ور می‌زنند، هی می‌خندند و ... کفر آدم درمی‌آید. به فکر فرو می‌روی که دقیقا مشکل از کجاست؟ می‌دانی مشکل از آنها نیست می‌دانی علت این خودِ لعنتی‌ات است. اما فکر کردن‌ات که ته می‌کشد، باز کفرت درمی‌آید که ای بابا چرا اینطوری است؟ شاید شادترین تنهای دنیا رابینسون کروزوئه بود؛ چون هیچ‌ جمعی دور و برش نبود که غصه‌اش را بخورد خودش بود و خودش و کسی به حریم‌اش تجاوز نمی‌کرد. گفتم تجاوز، آری تنهایی در جمع را تحمل می‌کنی که هیچ، گاه‌وبیگاه یک از خدا بی خبری چرتت را پاره می‌کند. می‌خواهد به حرفت بیاورد. این مصداق بارز تجاوز است. هر کلمه‌اش حریمت را می‌درد. تازه این به کنار، مورد تجاوز قرار می‌گیری که هیچ باید لبخند هم بزنی و جواب‌های مودبانه هم چاشنی لبخندت کنی! آخر رفیق فامیل عمو پدرسگ نشسته‌ای جلویمان می‌خندی بخند شاد باش اصلا به من چه؟ لااقل بگذار به حال خودمان باشیم

پ.ن: نقل از دوستم محمد...