استفاده از بعضی کلمه ها ممانعت های دست و پاگیری دارند توی زبان فارسی... مثلا کلمه دوست داشتن، یک حیطه ممنوعه دور این کلمه هست که خطاب قرار دادن افراد  با این کلمات خیلی حس باحالی ندارد. آدم را طوری خاصی توی معذوریت میگذارد. این را اولین بار وقتی فهمیدم که داشتم توی یک رابطه ی نوپا پشت سر هم کلمه ی عزیزم را وارد حرف هایم میکردم. خیلی بی ربط ولی از روی شوق. طرف آخرش کلافه شد  سر همین حرفمان شد و بعد شیر و تو شیر شد کلا. خوب خیلی سنم کم بود و فکر میکردم بذل عاطفه میتواند به همه چیز سرعت ببخشد. من میخواستم سریع تر مراحل جلب اعتماد را پشت سر بگذارم و درک نمیکردم چرا با تمام این صداقت طرف نمیتواند دل به رابطه بدهد.  ولی حالا خیلی شرایط فرق میکند. خیلی سیاست بازانه حرف میزنم. زور هر کلمه را میدانم. بازی با کلمه ها را خوب میشناسم و میدانم کی از بازی بیرون بکشم. این ها دیشب فهمیدم. سر یک اس ام اس بازی. وقتی حرفی میزنم همه تبعات مرتبط را شاید توی کسری از زمان بررسی میکنم. به نظرم همه بعد از مدتی اینطور میشوند. حرفه ای تر میشوند و خیلی ماهرانه وزن رابطه را به سمت خودشان بیشتر میکنند. اینطور خلوص رابطه ها خیلی کم میشود. همه چیز بازی میشود. خوش بر و رو ولی مصنوعی.اما هزینه ها هم پایین میآید. دردها سبک تر میشوند و راه گریز هم سهل الوصول تر. 

پ.ن: ولی بدون وانمود سازی باید بگویم من هم مرجان و هم ونوس را واقعا دوست دارم. مرسی از لطفشان...