فلانی این زندگی کساد بی شعور خر را سوژه بده

حقا وبلاگ نویسی کار سهل ممتنعی است و به نظرم باید دست کسانی را که وبلاگ مینویسند و وقتی به آرشیوشان سر میزنی میبینی از سال تیرکمان و تارزان دم در دکان وبلاگشان با حوصله نشسته اند را بوسید. میپرسید چرا؟ چون همانوطر که میدانم و میدانید مدت کمی نبودم و بعد هم که بودم و میخواندم وبلاگ های دوستان را ولی نوشتنم نمی آمد. بعد از آ ن نیز بودم و میخواندم و نوشتن هم می آمد ولی حرفی نبود برای گفتن. حالا هم که همه چیز جور است و گفتن هم مهیا بلا درنگ درد خوب نوشتن و یا اصلا ننوشتن به جانم افتاده و از خودم میپرسم اصولا چه کاری است نوشتن چیزی بی و سر و ته و مشابه حرفهای قبلی که فحش خواننده را پشت هفت جد و آباد آدم ردیف کند. بدبختی آنجاست که یکی میآید توی وبلاگش از تعداد دستشویی رفتن جاستین بیبر در طول روز و برگزاری مراسمات ویژه آن مکان مطلب مینویسد و انصافا خوب هم از آب در میآید و نظرات و لایک و کف و هورا هم از بیخ و بن وبلاگ نشت میکند ولی برای قلم این حقیر که اگر امروز عزم جزم کند به نوشتن کلی باید روی کاغذ یک لنگه پا بایستد  و جوهر بسوزاند تا شاید از روی شانس کلمه ها روی خوش نشان دهند و چیزی نوشته شود که مثلا شکل داستان شود و بعد تازه ترتیب نوشتن و کش دادن مطلب هم هست که خودش مقوله ی جداگانه ای است. خلاصه  وضعیت اینچنین قمر در عقربی است.  فکر میکنم آخر از چه چیز بنویسم وقتی صبح سر ساعت به خصوصی بیدار میشوم و با پوتین های شونصد کیلویی کشان کشان خودم را تا پادگان میبرم و سر ساعت به خصوصی زیر ظل آفتاب که پس کله ام را مثل زغال سیاه کرده است از یک مسیر همیشگی برمیگردم خانه و بعدش را هم یا مغازه هستم و یا در حال چرت زدن و یا همین پای این اینترنت درندشت بی صاحب. خیلی بخواهم فرهنگی باشم کتابی به دست میگیرم و حواسم هست خیلی قطور نباشد که حوصله ام سر نرود که یک موقع بیندازمش کنار آناکارنینا و عشق سالهای وبا. نوشتن از این زندگی مثل تک گلی است که یک تیم بخواهد در جواب تعداد دو رقمی گل های خورده اش بدهد. القصه حقا وبلاگ نویسی کار سهل ممتنعی است. 
پ ن. از دوستان به خصوص آبجی ونوس عذر خواهم