حرف آخر: خدا خوشحالتون کنه

این روزها گیر آوردن چند لحظه وقت خالی بی آنکه که دغدغه ی رفتن داشته باشم شبیه غنایم جنگی شده است که باید بر سرش کشمکش کنم و گلاویز شوم. اما خوب اجبار همیشه کارسازتر از تشویق است و من به حکم اجبار اینجا پشت کامپیوتری که گوشه ی یک کافی نت است این آخرین کلمه ها را مینویسم. اجباری که از سر دلتنگی است. اینجا و این دنیا شبیه هیچ جای دیگری نیست. آیا این یک حرف کلیشه ای است؟ نه مطمئنا و دلیلش کسانی هستند که اینجا عاشقشان شده ام. عشقی که هیچ تمنایی ندارد و تنها با نگرانی گوشه ی اتاقی نیمه تاریک در یک هوای ابری موهای بلند دخترش را میبافد و برایش قصه میگوید.
واقعیت آن است کسانی را اینجا شناخته ام که با همان کلمه های اولی که از آنها خوانده ام با خودم فکر کردم این همانی است که من میخواهم. کسانی که شاید حرفشان تازه نبوده باشد. بینظیر نبوده باشد و یا حتی مخالفشان بوده باشم اما همان چند کلمه ی اول حسی آشنا را در من بیدار کرده است. حسی که از جنس لمس و دیدن و این ها نیست و این دقیقا قشنگی اینجاست. اینجا لازم نیست حتما عکس کسی را ببینی تا دلت را ببرد و یا لازم نیست کارت گیرش باشد تا دمخورش شوی. اینجا شماره رد و بدل نمیشود و شاید هیچ کامنتی به قرار و مدار ختم نشود. اینجا تنها کلمات هستند که تا انتهای زلال یک صمیمیت صادقانه میهمانت میکنند بی آنکه چشم در چشمشان شوی و یا در خیالت برای تشکیل خانواده سبک و سنگین کنی. اینجا برایت یادآوری میکند که فارغ از قیل و قال غریبانه ی این شهر پرهیاهو   همگی انسانیم، رها شده در لم یزرع این مکان دور، زیر خرواری از سیاره های شبیه. انسانیم و شباهت هایمان بیش از تفاوتمان است. همگی رویای عاشقی داریم. از تنهایی میترسیم و گهگاه آغوش خالی شب هایمان  پر از حجم خیش یک بالش میشود. 

اغراق نیست و مسلما نیازی هم برای ظاهرسازی ندارم اما باید بگویم با خواندنتان گهگاه شب ها آمده ام و آرام کنار تختتان نشسته ام. آرام  و بی سرصدا. یک دل سیر نگاهتان کرده ام و و موقع برگشت یک سیگار چاق کرده ام و در پیاده روهای تاریک و ساکت فکر کرده ام چقدر شبیه هم هستیم حتی خواب هایمان.

کلام آخرم هیچ نیست جز انکه متشکرم از چپ دست عزیز که دلی بزرگ، خیلی بزرگ دارد و چشمانی سرشار از هیجان، مرجان گل که بی نظیر است و قلمش لنگه ندارد و ونوس، این دختر عصیانگر که مهربانی اش از سر روی وبلاگش چکه میکند. از همه کسانی که سری به اینجا زده اند و دلگرمم کرده اند سپاسگزارم. از وبلاگ های سهراب، مشق سکوت، عصیانگر، جعفری نژاد، جوگیریات، دلفین و سایرین که بی گفت وگو، بی چک و چانه مدیونشانم چراکه تا خرخره از نوشته هایشان لبریزم.

وقتی که اینجا را بخوانید من پا میچسبانم و کله ام از سرمای چهار صبح سگ لرز میزند. پامرغی میروم و به عالم و آدم هم شاید فحش بدهم. از بطالت بیش از اندازه و قوانین مزخرف نظامی حالم به هم میخورد. با یک عده کچل مثل خودم طرح رفاقت از نوع سربازی ریخته ام ولی مطمئنا جایی از تخیلاتم در خلا کار خودش را میکند و با نوشته های شما زندگی میکند. آنجا که  من در تاریکی شب بی هدف  طبق قوانین باید ایست شبانه بدهم و اسم شب های مسخره را بپرسم و در برهوت پادگان پست بدهم دست خالی نخواهم بود شما هستید و نوشته هایتان که در مغزم ردیف میشوند.من با حرف هایتان و نحوه ی زندگیتان داستان ها خواهم ساخت و برای هر پستتان کامنت خواهم گذاشت و این نهایت خوشبختی است که چیزهایی را داشته باشی که از تو جدا نشوند. 

خدا خوشحالتان کنه و والسلام