سکانس: به همین سادگی

جلوی در اتوبوس پشت سر چند نفر منتظرم تا سوار شوم. پاهایم بی حس شده اند. با خیال راحت کرایه راننده را حساب میکنم چون هنوز چند جای خالی برای نشستن هست.  احساس میکنم روی گوش هایم آتش الو کرده اند. وقتی عصبی میشوم این حالت پیش می آید. همین چند دقیقه پیش پای تلفن با پدرم حرفم شد. معمولا کارمان به دعوا و مرافه نمیکشد ولی بعضی وقت ها از فرط بی حوصلگی، جواب پس دادن برایم تبدیل به معضلی کبیر میشود. روی صندلی مینشینم و به بدبیاری های امروزم فکر میکنم.بدی دعوا کردن از پشت تلفن به این است که نمیدانی به محض اینکه چشم توی چشم طرف میشوی باید چه واکنشی نشان بدهی. با خودم مدام جر و بحث مان را  تکرار میکنم.  نگاهم به پسری ریشو که روبرویم نشسته میافتد که به من زل زده است. من هم به او خیره میشوم تا نگاهش را بدزدد... چند ایستگاه جلوتر پیرمری همراه چند نفر دیگر سوار میشود.

کت چروکی به تن دارد و حدودا شصت و پنج ساله. دقیقا به چه دلیل؟ نمیدانم ولی تصمیم میگیرم از جایم جنب نخورم. شاید حس و حال فردین بازی ندارم. پیرمرد نگاهش به من میافتد و مستقیم میاید کنارم سرپا میایستد و من هم حق به جانب به پیاده رویی چشم میدوزم که پر است از دخترهای بالغ مدرسه ای با آن جیغ و داد همیشگی و روپوش های سرمه ای بی قواره. کاش این روزهای خسته کننده زودتر بگذرد. حال و حوصله ی هیچ موجود ناطقی را ندارم.

آن پسر ریشو جایش را به پیرمرد میدهد. پیرمرد به محض نشستن همانطور که زانوهایش را با دست مالش میدهد  برای آن پسر هم دعا میکند. توجهی نمیکنم. در کنار همه ی ضعفی که برای حل مشکلات تلنبار شده دارم،  هنوز غرورم سر جایش هست،پس وقتی برسم خانه یکراست میروم توی اتاق. تقصیر خودش بود. باید شرایطم را درک میکرد.
پیرمرد عکسی از جیب کتش درمیاورد و به مرد میانسال کنار من که چند دقیقه ای است باهم خوش و بش میکنند نشان میدهد. مرد صاحب عکس را به جا میاورد و  آهی بلند میکشد. چند بار پشت سر هم تسلیت میگوید و دست پیرمرد را میگیرد. پسرش تصادف کرده است. راننده آمبولانسی بوده که به مناطق زلزله زده اعزام شده است.
مادرم بی موقع زنگ میزند. با بی میلی جواب میدهم. میگوید امروز پدرم به خاطر اشتباه در حساب و کتاب شرکت توبیخ نقدی شده است. گوشی را قطع میکنم  و تا بخواهم جمله های تسلیت گفتن را جور کنم پیرمردی با لباس مشکی و ریش پرپشت با صدای شکسته ای میگوید: آقای راننده این ایستگاه پیاده میشم