روزنگار: شکم گنده ی جوگیر

با اینکه فاصله ی چندانی با بیگ بنگ ندارم، ولی بالاخره امروز دلو زدم به استخر و تمرینات شنا رو از سر گرفتم. وقتی زمان گیری کردم  و یک دور کامل از همه عقب موندم به این نتیجه رسیدم واقعا این مدت پشت میز نشینی و سرگرمی های جور واجور از من یک چاقالوی شکم گنده مهیا کرده که جلوی  اندام تیغه ای هم تیمی هام روم نمیشد از آب بیرون بیام.  

خلاصه موقع برگشت برای چند صدهزارمین بار به این نتیجه رسیدم زندگی کردن و گذر عمر مثل دلالی توی بازار بورس میمونه. یک لحظه که حواست نباشه ممکنه یه سهام بنجل رو به قیمت خیلی بالا بگیری و تا آخر عمر روی دستت باد کنه مثله همین شکم من. خیلی وقت ها جوی که توی جامعه هست ما رو هم با خودش میبره و برای ما هم میشه یه هدف، یه آرمان. ولی وقتی به خودمون میایم اصلا یادمون نمیاد چرا داریم این کار به خصوص رو انجام میدیم. به حدی این گنگی سخت و سهمگینه که جرئت هر پرسش اضافی رو از آدم میگیره و از اون لحظه میشه روزمرگی مرگبار.

پ.ن: این عکس مربوط به پارا المپیک لندن هست. نسبت من به آین آقا مثله نسبت بادکنک به دلفینه