جراید: چشمک/ شهاب الدین طباطبایی

آن شب هم نتوانسته بود جلوی خودش را بگیرد، نه اینکه نخواسته باشد، نتوانسته بود. از وقتی یادش می‌آمد، توی محل، توی دفتر، بین راه دفتر و خانه، پیاده یا با ماشین فرقی نمی‌کرد، چادری و مقنعه‌ای و بزک دوزک کرده هم برایش مهم نبود، هر دختری را که می‌دید برایش با چشم‌هایش ادا در‌می آورد. یک‌بار حتی توی تاریکی، توی یک کوچه تنگ و تاریک که چشم چشم را نمی‌دید به دختری که از روبه‌رو می‌آمد چشمک زده بود. دخترک هم دیده بود و خنده‌ی ‌ریزی کرده بود و رد شده بود. بعدها به دوست تبلیغاتچی‌اش گفت که مثال معروف «تجارت بدون تبلیغات مثل چشمک زدن به یک فرد در تاریکی است» را نقض کرده. خلاصه آن شب هم نه اینکه نخواهد، نتوانست این کار را نکند همه هم دیدند، پدر دختر اول از همه و قبل از دختر دید، مادرش هم رو ترش کرد و لب گزید و نفرین‌اش کرد. این وسط برادر کوچک‌تر فرشته نجات بود، مثل دیپلمات‌هایی که لابه‌لای جلسات با دیپلمات‌های دیگر لابی می‌کنند، وقتی زمان را مناسب دید در گوشی با پدر و مادر و خواهر دختر صحبت کرد، از اینکه باید حقیقت را از قبل می‌گفته‌اند و اینکه چشم‌های برادر تیک دارد و پلک‌هایش همینجور بی‌دلیل می‌پرد، برادر به داد برادر رسید و مراسم خواستگاری را از فروپاشی نجات داد، پدر دختر آماده شده بود که پسر را از پنجره و نه از در پرت کند بیرون، حرف‌های برادر را که شنید دستی به سرش کشید و پناه بر خدایی گفت. عروسی اما سر نگرفت و دختر بله را نگفت، می‌گفت از همین جا که این ایراد را نگفته‌اند از کجا معلوم که چیز دیگری هم بوده و نگفته باشند. از آن روز دیگر دخترها هم توجهی به چشم‌هایش نمی‌کردند، جا افتاده بود که چشم‌هایش تیک دارد نه اینکه واقعا چشمک می‌زند.