شعرانه-عاشقانه:سجده به چشم های تو

شعرانه ی اول:

خیره است چشم خانه به چشمان مات من/خالی است بی صدا و سکوت ات حیات من

دل می کنم به خاطر تو از دیار خویش/ ای خاطرت عزیزتر از خاطرات من

آیات سجده دار خدا چشم های توست/ ای سوره ی مغازله ای سور و سات من

حق السکوت میطلبند از لبان تو/ چشمان لاابالی و لب های لات من

شاعر شدن بهانه ی تلمیح کهنه ایست/ تا حافظ تو باشم، شاخه نبات من

شکر خدا دفتر من بی غزل نماند/ شد عشق نیز منکری از منکرات من

شعرانه ی دوم:

این روسری آشفته ی یک موی بلند است/ آشفتگی موی تو دیوانه کننده است

بالقوه سپید است زن، اما زن این شعر/ موزون و مخیل شده و قافیه مند است

در فوج مدل های مدرنیته هنوز او/ ابروی کمان دارد و گیسوش کمند است

دل غرق نگاهیست که ما بین دو پلکش/ یک قهوه ای سوخته ی خیره کننده است

با اخم به تشخیص پزشکان سرطان زاست/ خندیدن او عامل بیماری قند است

تصویر دلش با کمک چشم مسلح/ انگار که سنگی ته شیئی شکننده است

شاید به صنوبر نرسد قامتش اما/ نسبت به میانگین همین دوره بلند است

ماه است و بعید است که خورشید نداند/ میزان حضور و حذرش چند به چند است

پ.ن: شعرانه ی اول از مهدی سیار و دومی از صالح دروند است .