افیون، رمانس و رویاهای ته نشین( ادامه)

صدای خفیف بگو مگوی زن و شوهری که با نزدیک شدنشان به زیر بالکن ما دعوایشان هم بالا میگرفت بدترین عذابی بود که میتوانست نازل شود. مرد با لحنی ملتمسانه تمام تلاشش را میکرد را تا بدون آبروریزی جیغ و داد زن را فیصله دهد. دلگیر و شاکی از اینکه چنین حال خوبی را پریشان کرده اند با بی تفاوتی منتظر اتمام غائله بودم که یک هو هوار زن بالا رفت:

زن گفت: ول کن مانتومو واسه چی اومدی پایین؟هان واسه چی دنبال من راه افتادی؟

مرد گفت: زهرا بیا بریم بالا صحبت کنیم، بی خودی داری شلوغش میکنی؟

زن گفت: من کی بود شرطامو گذاشتم. مگه من بهت نگفتم به شرطی با خونواده ی مامانت رفت و آمد میکنیم که کاری به کار ما نداشته باشن؟ میدونی تو یه آدم بدبخت بزدلی...

مرد گفت: توهین نکن! میزنما!!

زن گفت: مگه جراتشو داری دست رو من بلند کنی؟ تو یه آدم بدبختی که همه مردونگیه چسکی ات رو همیشه خواستی با دست به زنت جبران کنی... تو از همون اول زندگی مون هم فک میکردی اگه اونا نباشن ما میمیریم از بی نونی

مرد گفت: نه­ نه بابامن، میگی چی کارشون کنم، کم به ما دادن؟ باشه حااالا بیا بریم بالا یه کاریش میکنم! الان بری خونه مامانت اونا چه فکری در مورد ما میکنن؟ بیا بریم خونه اونا رو هم زابه راه نکن

زن گفت: حالم ازت به هم میخوره  همیشه با همین حرفات گه زدی به زندگیم و جوونیم  این دفعه دیگه نمیذارم... تو اگه همون دفعه ای که خواهرت اون دهن گنده شو تو مهمونی باز کرد و با نیشخند اضافه وزنمو زد تو صورتم، جلوشون وایمیستادی، الان کار به اینجاها نمیکشید....به اون چه مربوط بود ولی تو چی کار کردی؟ سرتو عینهو چی انداختی رو بشقابت انگار نه انگار که من زنتم.

مرد گفت: خوب اشتباه کرده، منم اشتباه کردم میخوای اصلا یه مدت قطع رابطه کنیم؟ اینقد به خاطر بقیه این زندگی زهرماری رو کوفتمون نکن.

زن گفت: اتفاقا الان تو هم بخوای رفت آمد نکنی من دیگه نمیذارم... الان تازه من میخوام ادای عروس خوبارو بذارم کنار دمار از روزگارتون در بیارم... همه تون صَب کنید.... من نمیخواستم کار به اینجا بکشه حالا که شده آبروتو میبرم. ببین مشکل منه اینه که اومدم زن تو جعن لق شدم که برای کشیدن تونبونتم محتاج خونوادتی، بچگی کردم تو همون دانشکدمون جواب رد به همه دادم و منتظر تو شدم ولی خوبه عوضش با خونواده ی بی خاصیت تو زندگی کردن  ارزش خودمو بهم فهموند.

                         

مرد در تیر راس دید من نبود ولی از سکوتش کاملا میتوانستم احساس کنم که روی پیشانی اش حفره ای  به اندازه ی قطر یک گلوله 9 میلی متری ایجاد شده است. حرف گزنده ی سنگینی بود و من حتی با آن حال لایعقلم کاملا میتوانستم بفهمم که زن آن حرف را  برای چنین روزی ذخیره کرده بود. لابلای حبس آن نفس ها ، صدای موتور خودرو که در حکم تنفس مجدد بود، کم کم بلند تر می شد و همین که به جلوی ساختمان رسید زن با هول و عجله سوار صندلی عقب شد و خودروی پراید مشکی رنگ گازش را گرفت و رفت. حیف که مرد را نمی توانستم ببینم ولی چند جفت چشمی که از کنار پنجره­ ی واحدهای روبرویی این قشقرق را دید میزدند کم کم از صرافت بی امان فضولی افتادند و با صدای ضجه دار کشیده شدن کفش روی پله های راهرو مطمئن شدم که مرد امشب را کنار جای خالی زنش تا صبح به کسی یا کسانی فکر خواهد کرد که هنوز بی چون و چرا جای او را در دل زنش در اختیار داشتند. به همه بدبختی هایش فکر خواهد کرد که پشت غریزه ای مجهول پنهان شده بود... غریزه ای که مخفیانه وادارش کرده بود بی مهابا از تنهایی بگریزد و لابد همینطور گرفتار زن گرفتن شده بود! با بی تفاوتی سعی کردم همه چیز را عادی جلوه دهم و دوباره در افکارم فرو روم ولی راه برگشتی پیدا نمیشد و به جایش ترجیح دادم با اغماض یک نخ سیگار دیگر هم آتش کنم و بعد روی تخت خالی در همان حال خواب و بیدار تا صبح دراز کش بمانم.

تا همان اوایل صبح که پشت یکی از سنگین ترین ترافیک این چند وقت اخیر چالوس - تهران گیر کرده بودم حدودا چهل و هشت ساعت بود که  چشم روی هم نگذاشته بودم. هنوز کمی سرم سنگین بود و کف پاهایم گر گرفته بود ولی سعی میکردم با اندک ذرات اکسیژنی که در آن هوای شرجی به داخل ماشین جریان داشت بدن خیس عرقم را کمی خنک کنم. فکرم مدام بین صحنه های مختلف جست میزد و آرام و قرار نداشت. خوب میدانستم همه چیز از آن حیاط باستانی و با انگشتان آن دختر اساطیری که هنوز هم روی قلبم دست گذاشته بود شروع شده بود و من در ادامه افکارم  به روزهای خوب بی پایانی میرسیدم که با او سر شده بود. شماره ی همراهش را که  چند باری قبل از ازدواجم تلاش یادآوری اش بی ثمر مانده بود  رقم به رقم مدام از گوشه ی نامعلوم ذهنم نفوذ میکرد و سماجتی مکرر از من میخواست تا به او زنگ بزنم و همه ی بی کسی ام را وسط آن پیچ های جاده ی چالوس، بین آن همه راننده ای که کرختی زندگی، از آینه ی روی شیشه ماشینشان آویزان بود داد بزنم، وسوسه ای منطقی مثل بختک  در تمام طول جاده روی ذهنم افتاده بود که "شاید او هم همین را بخواهد، او هم به همین اندازه ی من تمام این مدت طولانی را مردد زنگ زدن باشد، مگر نمیشود تمام این خاطرات را از نو شروع کرد " یادم هست در آن لحظات با ایجاد حفره ای میان حجم تو پرِ رو به تزاید خاطرات خوبمان، زهرا با آن لحن زننده اش آن وسط نمایان میشد و جمله ای را که بر سرم شلیک کرده بود را تکرار میکرد. با ذهنیتی خسته با خودم مدام کلنجار میرفتم تا با اطفاء حریقی بی امان تمام زبانه ی آتش خاطراتی که مدت ها پیش در مجمر ذهنم خاکستر شده بود را خاموش کنم ولی مقهور عشقی شده بودم که با دست به یکی آن ماده ی افیونی هیولا وار در درونم همه علایم حیاتی ام را یک به یک خاموش میکرد. دوست داشتم کسی از همین راننده های کلافه، پشت این توقف طولانی به سمتم بیاید و با گرفتن یقه ام مرا کشان کشان به کنار جاده ببرد و یک بطری آب خنک را یکریز روی صورتم شر شرخالی کند.  

درست یادم هست که از شدت بی حالی سعی کردم با اشاره ی دست از باقی خودروها راه بگیرم و خودم را به حاشیه جاده برسانم. با هر ضربه ی چکشی قلبم، میتوانستم تصادم جریان خون را با دیواره ی نوک انگشتان دستم احساس کنم. به طور عادی میبایست تمام اثرات مواد مخدر داخل خونم تحلیل میرفت اما سرعتی که حرکت های کاتوره ای تصاویر خاطره انگیز مغزم گرفته بود باعث میشد تا با تمام وجودم بخواهم این فاصله زمانی با آن لحظه های خاطره انگیز با او بودن را به هر  نحوی که شده طی کنم. همانجا بود که آن جنون آنی به من دست داد. کنترلی روی فکر و مغزم نداشتم و تمام تصاویر و خاطراتم با سرعتی عجیب تکثیر پیدا میکرد. احساس میکردم به جای همه ی لحظاتی که با ترسویی تمام خودم را انگل وار فقط در موقعیت های کاملا امن زندگی قرار داده بودم، به جای همه لحظاتی که اجازه نداده بودم چیزی صلبیت زندگی خشک ام  را کمی منعطف کند، به جای تمام مشاجره های بی سر و ته زناشویی،  میتوانسم با پریدن به ته آن دره از شجاعتی که به خرج داده بودم همه چیز را به عقب باز گردانم و اشتباهات مرتکب شده ام خود به خود جبران میشد. نمیدانم چرا ولی تصور میکردم من در تمام این سالها آن دره ی کنار جاده را ناخواسته و با اکراه بالا آمده بودم و بایستی آزادانه دوباره به اعماق آن میپریدم تا تمام روزهای خوب آن گذشته از نو شروع میشد. ولی این اتفاق با جلوگیری بقیه ی راننده ها به وقوع نپیوست.

به هرحال در این چند روز ، با اندک قوای ذهنی ام که از آمپول های آرام بخش شما در  امان مانده مدام به روزهای گذشته فکر کرده ام، به همسرم و به او. به نظرم چیزی که با کشیدن حشیش توانایی آن را به کل از دست داده بودم تمایز قائل شدن بین رویا ها و واقعیت ها بود. در حقیقت عشق من به او برای سالها برایم مانند یک خواب مهملی بود که سر صبح چیزی از آن به یاد نمی آید . من از زندگی ام به قدر یک مرد معمولی راضی هستم و استثنائا بر خلاف این چند وقت اخیر ،  با همسرم راحت سر میکنم و او هم به نظرم متقابلا چینین حسی را نسبت به من دارد. همه ما مرد هستیم و میدانم گفتنش لازم نیست که یک مرد چقدر توقعات اندکی از زنش دارد و زنم هم برایم کم نمیگذارد. من آدم احمقی نیستم، از عشوه ی زن ها هم فکر کنم چند دهه ای میگذرد که  رعشه مرگ نمیگیرم،   ولی آن روز با اصرار تمام میخواستم یک حس تاریخ گذشته را از همه ی چیزهای این زندگی منفک کنم و آن را بدون تکرار و مقدس  جلوه بدهم. جالب بود با اینکه آدم منطقی هستم ولی قادر به فهم این نبودم که همه چیز در معرض سایش زمان دچار دگردیسی میشود. به همین سادگی که افکار ما تغییر میکنند عشق های ما هم اولش به نظر مهار نشدنی هستند، از همه عشق ها هم یک سر و گردن بلندتر هستند ولی کم کم وارد سیر معمول زندگی میشوند و ممکن است بعد از مدتی دیگر اصلا حتی قلبت را هم به خانه نبری چون نیازی به آن در زندگی واقعی احساس نمیکنی.

آقایان دکتر فکر میکنم همه چیز را برایتان شرح دادم و میدانم شما نیز در بستری کردن مجدد من تجدید نظر خواهید کرد. در هیچ جایی از  پرونده ی پزشکی من یک مراجعه ی ساده ی روانشناسی هم ذکر نشده است چه رسد به اختلالات روانی. امیدوارم تصمیمی که در مورد من گرفته میشود منصفانه و به حق باشد.

علی موسایی- 90/4/2

پ.ن 1: از همه دوستان( از خود مچکر بودن رو داری، !! از همه دوستان!!) میخوام که در حد کشت و کشتار برایم نقد بنویسند! در مورد قالب، پایان بندی و ..

پ.ن 2: عکس از آثار ماگریته است که توسط دوست خلاقم مینو پرنیان معرفی شده است.