اما تو باور نکن

خوب هر آدمی میتواند دوست داشتنی باشد و هر آدمی به هرحال میتواند با هر دوره از زندگی اش دوستی هایی را رقم بزند. هر کسی میتواند به هر نحوی که شده بالاخره شبکه ای از اعصاب را در ذهنمان برای خودش اشغال کند و یا  نیم صفحه ای از دفتر خاطرمان را به خودش اختصاص دهد. کم نیستند کسانی که به هر نحو هم که باشد جایی از زندگی مان را با او طی کرده ایم و پیاده روهایی از شهر بوده که با پاهای خسته کنار همدیگر قدم زده ایم و با خودمان فکر کرده ایم که "'' نه! این آدم از اونا نیست! واقعا ارزشش رو داره که باهاش رفاقت کنم" و چه اسم های زیادی که مسلما با همین یادآوری همین الان در خاطر من و شما حرف به حرف دیکته نشد.

میدانم خوب میدانم توضیح مسلمات محض و ملال تکرار مکررات دیگری است اگر با باد غبغبی بگویم "بعضی ها ولی چیز دیگری هستند و تا عمرمان به دنیا باشد کسانی هستند که وجودشان با برگ برگ خاطراتمان صحافی شده است" ولی جان هر که را که دوسترش میدارید کدام مدخل لغتنامه ها و دایره المعارف ها را باید گزین کرد برای آن کسانی که گذرا و بی ادعا اما پرشکوه و در هیبت معجزه گاهی، هر از گاهی در حوالی تکدرات مکرر خاطر مغشوشمان و دغدغه های لاینحل دوفوریتی  زندگیمان، از داخل پنجره زندگی شان نرم خوی و نازک خیال صدایمان میکنند و وقتی به سمتشان برمیگردی با خنده ای شیشه ای که آن سر امید را هم میتوانی در آن ببینی از تو میپرسند " کجا میری پسر خاله بیا برسونمت" و بی چون و چرا تک مرد رویایی آن خانه ی سبز، آن سررشته ی لطافت در  روزهای سخت "گروه فشار" و "آزادی سبک خاتمی"، آن خسروی خوبان، از آن پنجره داران عشقی عمومی بود که به تنهایی میتوانست امید به زندگی را برای تک تک مان به اندازه تمام سالها و ماه های بعد از رفتنش زنده نگه دارد.

متن زیر را دوست فاضلم هومن شریفی در صفحه ی فیس بوکش منتشر کرده بود که حدیث مفصل از این مجمل بخوانید:

امروز خیلی ها از عمو خسرو نوشتند خیلی ها... اما سر قبرش جز سه چهار نفر هیچ کسی نبود. تو راه برگشت هر کلوپی هم رفتم خانه ی سبز رو نداشت...اصلا جمعش کردند انگار، فیلم هامون رو هم که از نظر فکری مردود اعلام کردند چون هیچ کسی اصلا حق نداره به یاس فلفسی برسه... همین که خیلی هاتون یادش هستید خوبه... دیگه مهم نیست وقتی توی فیلم هامون دوچرخه ی پسرش رو گذاشت رو دوشش و رفت کجا رسید، دیگه مهم نیست چه بلایی سر جد بزرگ اومد، دیگه علی کوچولوها صحنه رو پر از نوای غم انگیز نمیکنند، دیگه مهم نیست خاله لیلایی باشه که روی زخم های مرادبیک مرهم بذاره یا نه!

هنوز یادم نرفته وقتی خانه سبز پخش میشد توی همافران پیاده شدی و رفتی به سمت بستنی فروشی من ده سال بیشتر نداشتم باورم نمیشد رضا صباحیِ خانه ی سبز، کسی که همیشه داد میزد "اصلا چه معنی داره کسی تو این خونه با کسی حرف نزنه" داره از جلوم رد میشه. مثه تموم بچه هایی که قهرمان زندگیشون یهو جلوشون سبز شده باشه میخکوب شده بودم. تو هم نامردی نکردی و گفتی: بستنی میخوری عمو؟

آره عمو خسرو.....

جات خالی نباشه اینجا که دیگه هیچ خونه ای جرات نداره سبز باشه بخواد باشه هم از روش یه اتوبان رد می کنند... یادته که اونشب ... گریه تا صبح .... سیب زمینی ذغالی.... اگه انورا ... دستت به دهنِ خدا رسید .... پرسید ازت چه حال؟ چه خبر؟ تو با همان لحن همیشگی ات بگو: