آن دست های تو

در مسیر تندباد احساسات فروخورده ی یک عمر پریدن به اعتبار بی اعتماد بالهای کاغذین امید

غوطه در دریای طوفان زده ی عشق با تکیه بر تخته پاره پوسیده ی رویا

هزاران فال بر محال زدن و رفتن در بیابان خشک آفتاب هزاران خار

ایستاده بر پاهای لنگان آرزو

و به هر حال دویدن

                          و هزاران پریدن

                                            و سرانجام رسیدن

با همه حیرت عقل در توانایی اشک

همه دلبستگی ها از آن اولین روبوسی مردد انگشتان ما شکفت.

پ.ن:  از یکی از دوستان .